วันอังคารที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2557

นกผลัดถิ่น..

ระยะเวลาที่ผมบาดเจ็บ และหายไปจากระบบ
ของต้นสังกัด..นานมาก..นานจนบางคนลืมผม..

ที่นั่น...ผมเหมือนนกพลัดถิ่น...ต่างขนบธรรมเนียม..ต่างศาสนา ต่างความเชื่อ...
ผมต้องถามคนในชุมชนตลอดเวลา..
ว่าที่นี่..คือที่ไหน..

และตลอดเวลา..ผมฝันเห็น..บ้านหลังหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่ง..ในผ้าคลุมสีฟ้าอ่อน..
ซึ่งผมมารู้ภายหลังว่าผู้คลุมนั้นเรียกว่าผ้า
 "ฮีญาบ"..

กระ่ท่อมบินหลา...

กระ่ท่อมมุงจาก..อยู่ติดทะเล สภาพปุโรทั่ง..
เป็นสถานที่..ที่ชาวประมงพบชายไทย
คล้ายๆสิ่งเทียมทหาร..ที่บาดเจ็บมาจากที่ใดไม่แจ้ง...แม้เขาต้องการหมอ แต่โต๊ะอิหม่ามก็ยกมือห้ามลูกบ้านไม่ให้ไปตามหมอ ด้วยไม่อยากให้อึกทึกคึกโคม..ด้วยเรื่องแค่คนคล้ายทหารได้รับบาดเจ็บ ลอยน้ำมาเท่านั้น...

"ให้เขานอนที่กระท่อมนั่น..และให้เด็กๆหาข้าวหาน้ำมาให้เขา..อย่าให้ข่าวนี้รู้ไปถึงข้างนอก..
พรุ่งนี้ ข้าจะไป ตานี หายา มาให้"
 ผู้เฒ่าหนวดเคราครึ้มคาง เปรยกับลูกบ้านก่อนจะจากไป...

ครู"แสงเดือน" เรียกเด็กคนที่เป็นหัวโจกในห้องมาพบ และให้ลักลอบเอาอาหารของโรงเรียน ไปให้ ชาย จรจัด ที่กระท่อม.."กระท่อมบินหลา" กระท่อมที่เด็กๆพากันตั้งชื่อให้..เพราะนาย จรจัด โผเผเหมือนนกบินหลากำลังถลาร่อน ทุกครั้งที่เขาออกมาหัดเดิน...
แม้สภาพร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส...และสมองที่ฟั่นเฟือน..กระนั้น..เขาก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะหัดเดิน..
ด้วยไม้ไผ่..ที่เด็กๆตัดมาให้เขาใช้แทนขาข้างซ้าย....


เยือนถิ่น..ชายแดนใต้...

เกือบสามสิบปี....
ที่ผมเฝ้าฝันเห็น..สถานที่แห่งหนึ่ง..
เป็นหมู่บ้านชาวประมง ตั้งบนชายหาดสะอ้านตา...

ผมจำเหตุการณ์ได้ลางเลือน..วันนั้นผู้อพยพค่อนข้างเยอะ..เราใช้เรือประมงเก่าๆบรรทุกพวกเขา..
และลากเรือของพวกเขาออกไปนอกทะเล..
ตามนโยบายผลักดัน กลุ่มผู้อพยพ...
เราเองก็ใช้เรือประมงในการปฏิบัติภาระกิจลับ..
เพื่อไม่ให้สะดุดตา...

เรือลำที่ผมขับเกิดเครื่องขัดข้องขณะที่เพื่อนๆกำลังตัดเชือกเรือเพื่อลอยแพกลุ่มผู้อพยพ..
ระหว่างนั้น พวกผู้ชายกระโดดลงน้ำ และว่ายเข้าหาเรือของพวกเรา...ผมได้ยินเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด..เสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่อยู่ในเรือลำนั้น..
เสียงโหยหวลของคนที่อยู่ในน้ำ...

ผมภาวนาให้เครื่องยนต์มันสตาร์ทติดเสียที..แต่ก็ไร้วี่แวว..เสียงอึกทึก..ดังใกล้เข้ามาทุกขณะ
ตามด้วยเสียง ปัง ปัง ปัง และ โพล๊ะ..ที่ศรีษะของผมแล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง.....

วันอังคารที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557

คนไทย..กับในหลวง..

ในหลวง..คือดวงใจของคนไทย..มานานแสนนาน...
แต่ระบอบทักษิณ..ต่อต้านระบอบพระมหากษัตริย์..
ผมจึงลุกขึ้นสู้..อย่างองอาจและเปิดเผย..
ไม่กลัวหรอก..หากฝ่ายไม่เอาในหลวง..
จะสับผมเป็นชิ้นๆ..เพราะผมตาย..ผมก็เป็นปุ๋ย
เป็นข้าของแผ่นดิน...//

ประชาธิปไตยของฉัน

ประชาธิปไตยของเรา
ก็เหมือนประชาธิปไตยของคนอื่น..ๆ
แต่..โครงการประชานิยมส้นตีน..ลวงโลก..
ทำไปเจ้งไป..กูรับไม่ได้..
เหตุฉะนั้น..กูจึงขัดขืน..

นับถอยหลัง..รัฐบาลปูเน่า..

ผมว่า..เรามาไกลพอแล้ว..เรารบชนะมาตลอด..
เอาล่ะได้เวลา..พักผ่อน..

Shutdown bangkok..

ชัตดาว..กรุงเทพ..สักระยะนะคนดี...
ไม่นานหรอก..ผมขอสัญญา..
จะกลับมา..เป็น จามร จรมา คนเดิม..

พระเอกยังหามะได้..เป็นแม่งซะเองเลย..

วันศุกร์ที่ 31 มกราคม พ.ศ. 2557

สุดทางบูรพา..อยู่หน้าราชประสงค์

ร้านลืมอดีต..
ในนิยาย..ของจามร จรมา
มีที่ตั้ง ณ.ตำบลเกาะช้างใต้.อ.เกาะช้าง.จ.ตราด.
แต่..เหตุผลกลใดไม่แจ้ง..ตั้งแต่ต้นมกราคม..ปรากฏร้านลืมอดีตขึ้นกลางกรุง..คือที่ราชประสงค์...